Μερικές σκέψεις με αφορμή την επαναλαμβανόμενη
«φυσική καταστροφή» στη κοιλάδα του Σπερχειού
Διαβάζω και βλέπω τις καταστροφές που πάλι δυστυχώς καταγράφονται μετά την πρόσφατη έντονη βροχόπτωση.Μιλάμε για την υπερχείλιση του Σπερχειού και των παραποτάμιων χειμάρρων του, της ρήξης του αναχώματος του ποταμού Καλέντζη στη Καρδίτσα αλλά και παρόμοιων περιστατικών σε όλη την Ελλάδα.
Με δεδομένη την επιστημονική προσέγγιση πως δεν υπάρχουν φυσικές καταστροφές* αναρωτιέμαι τελικά πως γίνεται σε κάθε τέτοιο καιρικό φαινόμενο να αναζητούμε τους υπαίτιους και η πολιτεία να μιλά με τα ίδια ακριβώς λόγια για επανορθώσεις και αποζημιώσεις,πάντα μέχρι την επόμενη φορά που θα διαδραματιστούν ακριβώς τα ίδια γεγονότα.
Προεκλογικά,στα πλαίσια της ενημέρωσης που είχαμε ως συνδυασμός για τα αντιπλημμυρικά έργα της λεκάνης απορροής του Σπερχειού ποταμού αλλά και διαχρονικά μετά την επανάληψη τέτοιων «καταστροφών»,ενημερωθήκαμε πως υπάρχει έτοιμη μελέτη για τη διευθέτηση της κοίτης του ποταμού και των παραποτάμιων χειμάρρων κόστους 20-25 εκατομμυρίων ευρώ!
Η μελέτη μάλιστα μας παρουσιάστηκε από τεχνοκράτες που τότε είχαν αναλάβει να υλοποιήσουν τα διαχρονικά αιτήματα των κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι βλέπουν να καταστρέφονται οι κόποι της ζωής τους τακτικά μετά από νεροποντές όπως η χθεσινή (νωπές είναι ακόμη οι μνήμες από παρόμοιες καταστροφές το 2011 και 2015).
Αυτό βέβαια που έχω αντιληφθεί τελικά
